op een grote paddestoel..........

rood met witte stippen,zat kabouter spillebeen...

komt er een klein meisje met een hele mooie (dit is geen sprookje) moeder naar mij toe,meneer
 heb u de kabouters al gezien enne gelooft u er in ,mijn broertje zegt dat ze niet bestaan

ik kijk even naar de moeder,en gelijk bezwijk ik ,was het nou voor de moeder of het
 dochtertje ik weet het niet meer,maar ik moest wel.

ik zei kom maar eens mee.zie je hier dat piepkleine deurtje nou daar gingen
daarnet zeven kaboutertjes naar binnen ze hadden hard in het bos
 gewerkt en zij zongen nog een liedje. 



heho-heho je krijgt het niet cadeau heho-heho

en denk erom het leven van een kabouter is heel zwaar zij moeten heel hard weken om het bos
klaar te maken voor de winter
 

zullen we samen nog even zingen ?en ja hoor daar gingen wij moerder(hoe krijg je ze zo gek)
dochtertje en ik :hejo-hejo- je krijgt het niet cadeau hejo- hejo- 

nou we zullen nog even zwaaien dat zien ze wel ,dag kabouters slaap maar lekker wij gaan weer verder 

en daar gingen ze weer en scheiden onze wegen hopelijk weer een moeder en kind blij gemaakt
,daar is gelukkig maar weinig voor nodig. 



en wij vervolgde onze weg ons in het Loetbos verbazend over al het moois wat op ons pad kwam 

wat kan z,on zondagmiddagwandeling toch zaligmakend zijn,gewoon genieten van het hele mooie
 weer en de natuur die zijn herfstkleed aan het aantrekken is 

en daar mogen we gewoon bij zijn ,zelfs op de veerste rij zitten,als we er maar voor open staan. 

en geloof me ,wij hebben genoten we hebben alles op ons af laten komen het was zelfs zoveel
 datr er nog wel een blogje aan zit te komen.